10.

-Pep dzwonił do mnie, z racji tego, że masz wyłączony telefon. Trochę się denerwował. – powiedział do mnie Gerard, wchodząc do salonu. Ma dokładnie to samo co ja. Chodzi po całym domu, jak rozmawia.

- Co mu powiedziałeś? – spytałam, lekko zachrypniętym głosem przez płacz

- Że brzuch cię boli – zaśmiał się i usiadł obok mnie na kanapie.  – Debbie, ułoży się wszystko – pocieszał mnie.

- Geri, nic się nie ułoży. On nawet nie musi mi się tłumaczyć, bo nawet nie byliśmy parą … - odparłam cicho trzymając w ręku kubek z zimnym już kakao.

Wstał z kanapy i podszedł do okna. Lekko odsłonił firankę.

-  A jak tu przyjdzie? I będzie chciał to wyjaśnić? - spytał, co chwilę zerkając przez okno.

- Nie chce z nim rozmawiać… Nie musi niczego wyjaśniać.

- Za późno – i w tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi – To twój książę z bajki!

- Wywal go, nie chce go widzieć ani rozmawiać . Nie jest moim księciem– szybko wstałam z kanapy i pobiegłam na schody. Tam usiadłam na jednym stopniu by widzieć Ibrahima. Nie mogłam się powstrzymać, chciałam wiedzieć co mówi.

Pique otworzył drzwi.

- Jest Debbie? – spytał Ibrahim stojąc w progu z kwiatami. I to nie byle jakimi… Czerwonymi różami!

- Nie chce z tobą rozmawiać – odparł Geri, zasmuconym głosem. Czy on naprawdę chciał bym była z Ibim?!

- Powiedz jej, że to nie tak jak myśli … - odpowiedział szybko lecz smutnie.

- Nie?! A niby jak? – wyskoczyłam ze schodów. – Widziałam wszystko. To jak podeszła, to jak cię całowała, nawet to jak tego nie przerwałeś! – z każdym wyrazem podchodziłam bliżej drzwi.

- Porozmawiajmy, proszę – powiedział błagalnym głosem. Ubrany w garnitur z rozpiętą białą koszulą i bukietem pięknych róż.

- Powiedz jej, że to nie tak jak myśli … - odpowiedział szybko lecz smutnie.

- Gerard, wyrzuć go. Nie chce go widzieć – powiedziałam smutno, siedząc na schodach. Wstałam i poszłam do pokoju.

*

- Przykro mi stary – odpowiedział Gerard

- Powiedz jej, że ja nic nie czuje do Marthy. To jest przeszłość. Zaskoczyła mnie i nie wiedziałem co robić … -tłumaczył się smutno i  zamknął drzwi przed nosem kolegi z klubu.

Geri udał się na piętro do przyjaciółki. Nie pukając do drzwi, wszedł i usiadł obok niej. Przytulił mocno jak na przyjaciela przystało.

- Debbie, on naprawdę nie chciał! Powiedział mi, że ta laska to przeszłość. On kocha ciebie! – mówił.

Dziewczyna spojrzała na niego zapłakanym wzrokiem i wysyczała przez zęby:

- Wynocha! – i uderzyła go poduszką.

- Jak sobie chcesz.  Jak coś mieszkam naprzeciwko! – uśmiechnął się.

Brunetka znowu rzuciła w niego poduszką i posłała mu ironiczny uśmieszek.

Zawodnik FC Barcelony wyszedł nie zamykając za sobą drzwi od jej pokoju. Chciał by usłyszała, że on nie daje się ponieść emocjom i nawet nie trzasną drzwiami wejściowymi.

Usiadł w jej ogródku i czekał. Wiedział, że prędzej czy później Deborah i tak przyjdzie do niego.

*

Siedziałam sama w pokoju, trzymając kurczowo misia. Założyłam słuchawki i po prostu starałam się zapomnieć o świecie.

Ale Ibrahim mi to uniemożliwiał. Co chwila dzwonił albo pisał smsy. To robiło się dość irytujące.

Nie czytałam żadnego smsa. Ignorowała połączenia. Tłumaczyłby mi się, a skąd miałam pewność, że nie zrobi tego ponownie? Że nie spotka się z jeszcze inną dziewczyną i nie zacznie się z nią całować?

Ze słuchawkami w uszach zasnęłam, wciąż przytulając do siebie misia. Nie wiem czemu, lecz pluszak mi pomagał.

*

Obudził mnie zapach dochodzący z dołu. Mimowolnie zaburczało mi w brzuchu. Ściągnęłam  z siebie koc ( którego nie zakładałam na siebie jak dobrze pamiętam) wyłączyłam I-poda i zdjęłam słuchawki. Zeszłam po schodach na dół. Weszła do kuchni i kogo w niej zobaczyłam? Mojego kochanego Pique.

- Co ty tu robisz? – spytałam ochryple.

- Aktualnie smażę ci frytki, byś nie umarła z głodu. Zrobiłem też małe zakupy.

Zajrzałam do lodówki i myślałam, że zaraz padnę.

- Gerard! Co ja zrobię  z taka ilością jedzenia!? – krzyknęłam

- Zjesz… Ewentualnie ja ci w tym pomogę –wyszczerzył się i na stole położył talerz z dużą porcją frytek.

Usiadłam do stołu zaraz po tym, jak Geri poprosił bym zaczęła jeść.

Zajął miejsce obok mnie i zaczął podjadać trochę moich frytek.

- Powinnaś porozmawiać z Ibrahimem – wypalił.

- Skończ – odpowiedziałam krótko i dalej jadłam frytki.

- Dziecko drogie, nie wkurzaj mnie. Nie pozwolę byś zmarnowała sobie życie przez jakąś…lafiryndę! Zrozum, on dla niej nie ma miejsca w swoim życiu!

- To ty coś zrozum. Skąd mam pewność, że ta sytuacja się nie powtórzy? – spojrzałam na niego.

- Ja ci daję tą pewność, rozumiesz? JA! – powiedział dobitnie.

Skoro on staje murem za Ibrahimem to chyba warto…

- Jeżeli tak stawiasz sytuację, to porozmawiam z nim…Robię to tylko i wyłącznie dla ciebie  bo wiem, że twoje słowo nie jest gówno warte. A ja się  z twoimi obietnicami zawsze liczyłam, nigdy mnie nie zawiodłeś – powiedziałam i pocałowałam przyjaciela w policzek.

- Dzwoń do niego – skwitował i podał mi swój telefon – W tej chwili.

Wypuściłam głośno powietrze i wzięłam od niego komórkę. Wystukałam numer i przycisnęłam zieloną słuchawkę. Jeden sygnał, drugi…

- Halo? – odpowiedział mi głos po drugiej stronie słuchawki.

- Cześć Ibrahim – zaczęłam nieśmiało.

- Debbie, proszę…

- Posłuchaj mnie. Musimy porozmawiać. Przyjdziesz do mnie?

- Tak, daj mi chwilę- rozłączył się, a ja oddałam telefon Gerardowi.

- Ja na ciebie liczę, pamiętaj – odpowiedziałam mu i udałam się do pokoju.

CDN.

_______

znowu dialogi i znowu masakra,prawda?