2.

Wieczorem wpadł do mnie Pique, a potem Pep. Oboje zadeklarowali pomoc  w malowaniu…

Całe szczęście, że nie zostanę z tym sama!

Potem Pep musiał pilnie wyjść , bo zadzwoniła do niego Cristina, więc zostałam sama z Gerim.

Dałam mu piwo, żeby trochę się zrelaksował. Usiedliśmy pod ścianą z podkurczonymi nogami i on zaczął pierwszy.

- Słuchaj. Za niecały już miesiąc przyjeżdża do nas nowy piłkarz. Barca kupiła go z Holandii… I jak na nas przystało….

- Nie Gerard, nie mieszaj mnie w nic!

- No ale Debbie…. Ty jesteś w tym idealna!

- Nie, nie i jeszcze raz nie. Już ja pamiętam ten wasz pomysł, jak chcieliście wkręcić Pepę. – powiedziałam dobitnie.

- No nic, nici z mojego planu. Sam go odbiorę i zawiozę na stadion – powiedział smutno. – Bez żadnych przygód.

Ja tylko wybuchłam śmiechem, na co on odłożył butelkę piwa i zaczął mnie łaskotać. Znał moje słabe punkty.

Jakoś mu się wyrwałam i uciekłam do łazienki, cały czas chichocząc.

- A właśnie! – krzyknął przez drzwi od łazienki – Może, mogłabyś się  tak łaskawie pojawić na naszym treningu? Sergio i Bojan też się za tobą stęsknili!

Tak, to była reszta naszej bandy. Zupełnie o nich zapomniałam! To wszystko przez ten remont.

- To może by chcieli jutro przyjść  mi pomóc w malowaniu? – spytałam nadal zamknięta w łazience.

- Zaraz do nich zadzwonię – odpowiedział Gerard i odszedł od drzwi.

Po chwili ja wyszłam i znów usiadłam spokojnie przy ścianie.

*

Następnego dnia, od samego rana miałam samych chętnych do pomocy w malowaniu. Była Cristina z  moim bratem, jak i Gerard, Pedro, Sergio i  Bojan. Ci trzej co na końcu wymieniłam, jak mnie zobaczyli to mnie unieśli w powietrzu z radości, mówiąc jak to za mną tęsknili. Potem się już uspokoili i wzięli do malowania. W trakcie tego wszystkiego co jakiś czas  robiłam zdjęcia. Chciałam mieć wszystko uwiecznione na zdjęciach, a co.

Po kilku godzinach ciężkiej pracy, wszystko było wymalowane na picuś glancuś. Potem pomogli mi poprzesuwać meble na ich prawidłowe miejsce.

- Matko, dziękuje wam bardzo za pomoc! – krzyknęłam na cały dom, od razu jak tylko wszystko się skończyło.

- To kiedy robimy parapetówkę? – od razu spytał Pique.

On tylko myśli o jednym.

- Gerard, ty lepiej uważaj! Jak ci zrobię trening to żywy z niego nie wyjdziesz – zagroził palcem mój brat. Wszyscy wybuchli śmiechem . Gerard podniósł ręce w geście niewinności. Potem zamówiliśmy trzy pizzy, bo trochę zgłodnieliśmy. Kiedy już przyjechał przemiły dostawca, zapłaciłam a reszta rzuciła się na pizzę  jakby nie jedli co najmniej miesiąc.

- Dla mnie też coś zostawcie! – krzyknęłam. I oczywiście tylko brat się ze mną podzielił.

Już jakąś godzinę później w moim domu już było pusto. Zostałam sama, więc zaczęłam wypakowywać rzeczy z walizek i układać je na swoje miejsca w szafach i komodach w moim pokoju.

Potem usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Zbiegłam na dół po schodach o mało się na nich nie zabijając i spojrzałam na wyświetlacz „ Pep”. Od razu odebrałam.

- Cześć, stęskniłeś się już? – spytałam i zaśmiałam się.

- Nie, ale słuchaj. Mam dla ciebie pracę, jakbyś chciała. – przeszedł do razu do rzeczy.

- Naprawdę? Gdzie?

- W FC Barcelonie. Robota papierkowa. Nic takiego w sumie. Drukowanie, ewentualne pisanie. Coś może a’la sekretarka, choć nie do końca.

- Jasne, że biorę! – powiedziałam bez zastanowienia.

______

krótko bo krótko, ale tak ma być! :D

Jak Wam się podoba wygląd bloga? Mi cholernie! :P

Od dzisiaj wszystkie moje blogi o piłkarzach będą na blogspocie. Linki są zakładce 'linkownia'. Zapraszam też do informowania mnie na gadu(ci co je mają) oraz proszę o pozostawienia linków do swoich blogów w 'informatorze' .

Dziękuje i do napisania :*