5.

Wyszłam z domu brata dopiero koło północy. Bardzo dobrze gawędziło mi się z rodzicami Cristiny – to naprawdę fantastyczni ludzie. Kiedy wychodziłam, Pep zaproponował by mnie odwieźć. Kategorycznie odmówiłam z racji tego, że trochę  wypił sobie z teściem, a ja bardzo lubiłam spacerować nocą.

Noc to dla mnie czas na przemyślenia. Cisza, spokój i gwiazdy na niebie.

Kiedy doszłam do swojego domu, położyłam się w ogródku i patrzyłam prosto w rozgwieżdżone niebo. Było takie piękne, że szybko pobiegłam to domu i wzięłam aparat. Znów się położyłam i robiłam zdjęcia.

Fotografia to jedyne zainteresowanie, które   odziedziczyłam po matce. Ona też kochała robić zdjęcia. W domu jest cały stos albumów z okresu jak Pep był mały, starszy… i potem jak on trzyma mnie na rękach. Już tylko on mi pozostał…

- Siemanko, piękna! – usłyszałam znajomy głos. Wyłączyłam aparat i usiadłam. Spojrzałam i kto to był? Oczywiście, że Pique.

- Cześć – powiedziałam trochę smutnym głosem.

- Co się stało? Smutek piękności szkodzi- ten to umiał pocieszać.

- Chyba złość – poprawiłam go i spojrzałam na jego wiecznie radosną buźkę.

- Nie, piękność – kłócił się i uśmiechnął.

Ja pokręciłam głową z dezaprobatą. O nic nie pytał, tylko przytulił, a mi poleciało kilka łez po policzku.

- Nawet nie wiem jak ci musi być ciężko. Nie chcę wiedzieć, ale masz mnie. O każdej porze dnia i nocy, piękna – powiedział i pogładził dłonią moje ramię.

 -Dzięki – powiedziałam, po chwili ogarniając się. Powiedziałam coś sobie- przy nagrobku rodziców, nigdy, ale to przenigdy nie okaże słabości. Będę silna. Ale jak zwykle szlag trafił moje postanowienie.

- Jak tam z Ibrahimem? Widziałaś się z nim? – spytał ni z gruszki ni z pietruszki.

Spojrzałam na niego pytająco.

- Przecież widzę, że coś jest na rzeczy. Wczoraj robiłaś mu masę zdjęć, dzisiaj chyba też… - odpowiedział i spojrzał na mnie. – Tylko mów prawdę, bo jak nie… - uniósł dłonie na wysokość moich żeber. Łaskotki, tylko nie to!

- Dobra, dobra. No, podoba mi się… ale to pewnie zauroczenie. Dobrze wiesz, że nie mam szczęścia do chłopaków, dlaczego tym razem miałoby się zmienić?

Z nim mogłam porozmawiać o wszystkim. Był starszy o rok, ale co z tego? Traktuję go jak brata… I on podobnie.

- Dlatego, że on do ciebie też coś …  - odpowiedział.

- Skąd to wiesz?

- Nie muszę wiedzieć. Mam oczy! To widać.

- Nie wiem… Pożyjemy, zobaczymy – odpowiedziałam. Nie widziałam co mam o tym myśleć. Może…?Nie, to niemożliwe. Wstałam z trawnika otrzepując się lekko.

On również wstał i powiedział do mnie:

- Zaufaj mi. Ja wszystko widzę… i dzięki temu wiem co będzie. Więc teraz pozwól, że złożę ci życzenia świąteczne. Zdrówka, szczęścia…przede wszystkim w miłości i tak w ogóle – przytulił mnie.

Ja odpowiedziałam mu mniej więcej to samo i pożegnaliśmy się całusem w policzek.

Potem każdy udał się  do swojego domu.

*

Wstałam i zerknęłam na telefon, konkretniej to na godzinę  jaką wskazywał.

- Dziesiąta – mruknęłam pod nosem, patrząc również że mam jedną nieodebraną wiadomość. Odczytałam ją szybko.

-‘ Cześć, tu Ibrahim. Miałabyś może ochotę się spotkać? ‘

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Prędko mu odpisałam, że z miłą chęcią.

-‘ To może wpadnę po Ciebie koło piętnastej? Musiałabyś mi tylko podać adres’

Od razu napisałam mu swój adres z zapytaniem czy tu w ogóle trafi.

Nie czekałam zbyt długo na odpowiedź, która była negatywna.

Ja się tylko zaśmiałam pod nosem i zaproponowałam, że może spotkalibyśmy się pod Camp Nou.

Odpowiedział, krótkim i zwięzłym -‘Tak’

Wyskoczyłam z łóżka jak jakaś oparzona. Chyba już się nakręciłam. Nie miałam pojęcia co na siebie włożyć. Telefon do przyjaciela pilnie potrzebny! – Cristina.

Po telefonie do bratowej, nerwowo chodziłam po domu, oczekując na przybycie Cristiny.

Umyłam się i spięłam włosy. Ubrałam taką sukienkę ‘po domu’, która nie nadawała się już do pokazywania  ludziom.

Po kilku minutach do domu weszła Cristina.

- Co to za pilna sprawa?- spytała od razu, całując w policzek na przywitanie.

- Spotkanie. – odpowiedziałam krótko i zaprowadziłam ją do swojego pokoju.

Otworzyłam szafę i patrzyłyśmy się w nią przez dłuższą chwilę.

- Z kim? – spytała i poruszyła brwiami.

- Ale nie powiesz Pepowi?

Wiedziałam jaki jest mój brat.  Wkurzyłby się jakby się dowiedział, że spotykam się z jego zawodnikiem. Kiedyś jak przyjechałam w chwili przerwy podczas studiów z chłopakiem- Chrisem, to wyrzucił go za drzwi, tłumacząc mi, że „ nie podoba mu się z twarzy”. Chris od tamtej pory się do mnie nie odzywa. I nawet mu się nie dziwię...

Ona gestem przejechała po ustach, jakby zamykała je na zamek błyskawiczny.

- Z Ibrahimem – odpowiedziałam.

- Tym nowym zawodnikiem Barcy?

Przytaknęłam.

- Od razu mówię, że Wam kibicuję! – ucieszyła się.

- Weź Ty się stuknij w czoło. To tylko spotkanie koleżeńskie! Nic więcej – zastrzegłam.

Ona tylko machnęła ręką, mówiąc z szerokim uśmiechem - I tak wiem swoje.

_______

no to mamy piątkę :D do 11 odcinka mam napisane, a 12 już w głowie i w połowie zapisany na skrawkach papieru ^^

Mam nadzieję, że jakoś się spodobało! 

Do następnego : *