16.

 Nie mogłam wstać, bo byłam tak zestresowana całą dzisiejszą sytuacją. Wczoraj wieczorem zadzwoniłam do Cristiny i powiadomiłam ich o kolacji. Miała przygotować Pepa na spotkanie z moim chłopakiem, o którym do tej pory nie miał pojęcia, a minął  już ponad miesiąc. Normalnie kocham swoją bratową. Pewnie wytłumaczyła na tyle Pepowi, że nie powinien się na mnie denerwować, bo w innym wypadku już by dzwonił i krzyczał. Jedna dobra wiadomość na rozpoczęcie mojego chyba ostatniego dnia na tym świecie. Boje się reakcji brata, bo on jest zdolny do wszystkiego!

Wstałam i w piżamie zaczęłam planować co zrobię na kolację.  Po półgodzinnym główkowaniu, stwierdziłam, że zrobię pieczeń według przepisu mojej mamy, który miałam zapisany w swoim starym pamiętniku. Do tego kupię czerwone, półwytrawne wino  a na deser podam lody. O ile Pep wcześniej nie rzuci się na Ibrahima.

Poszłam na górę i ubrałam się w luźne rzeczy. Włosy spięłam w kitka i zaczęłam sprzątać. Kiedy pościerałam kurze, odkurzyłam cały dom i wypucowałam łazienkę, wybrałam się na zakupy.

W rzeźniku kupiłam trochę mięsa, w sklepie winiarskim zaś wino, a lody w markecie.

Zadzwonił do mnie Ibrahim, czy ma coś przynieść na tą kolację. Odpowiedziałam mu, że nie trzeba. Wyczuł, że jestem lekko zdenerwowana, bo od razu mówił, że wszystko będzie dobrze. On to jedna wielka podpora duchowa.

Kiedy wróciłam do domu, była prawie piętnasta. Tak więc rozpakowałam zakupy i wzięłam się do gotowania, z racji, że wszyscy mieli się zjawić o dziewiętnastej.

Doprawiłam mięso i wstawiłam je do piekarnika. Wyczyściłam kieliszki do wina z kurzu, z racji, że nie były one długo używane. Zaczęłam nakrywać do stołu. Zapaliłam świeczki a z kuchni dobiegł zapach pieczeni. Ah, jak to przypomina mi mamę! Nim się spostrzegłam a wybiła osiemnasta. Poszłam na górę i ubrałam się w wcześniej przygotowaną sukienkę, która kiedyś dostałam od Cristiny. Prosta, niebieska i do kolan. Nic dodać nic ująć.  Czarne buty na koturnie i jestem prawie gotowa. Polokowałam włosy i zrobiłam makijaż. Poszłam do kuchni by zobaczyć, jak się „miewa” moja pieczeń. Jeszcze chwila i będzie dobra.

Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Serce zaczęło mi walić jak młot. Podeszłam do drzwi, uprzednio oglądając się w lustrze w przedpokoju.

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam jak zwykle zjawiskowo wyglądającą Cristinę i moje brata ubranego w garnitur. Jak zwykle byli przed czasem. Pep nie był zły ani podbuzowany, a wręcz przeciwnie. Radosny jak nigdy. Przywitałam się z nimi całusami w policzek i zaprosiłam do salonu.

- Ale zapachy! – powiedziała żona mojego brata i od razu poszła do kuchni, sprawdzić co tak pachnie. Jak jej odpowiedziałam, że pieczeń z przepisu mojej mamy,  odpowiedziała, że to genialny pomysł i nie może się doczekać. Poszłam do kuchni by wyjąć pieczeń, kiedy Cristina powiedziała mi, że Pep jest tak spokojny jak nigdy i już chce wiedzieć kim jest ten szczęściarz.

Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Spojrzałam na bratową lekko przestraszona, lecz ona mówiła, że wszystko będzie dobrze i mam się uspokoić. Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam powoli powietrze.

- Pep otworzysz? – spytałam i zaczęłam kroić pieczeń.

- Tak, już idę – odpowiedział i podszedł do drzwi.

- Ibrahim? Co ty tu robisz? Wybacz, ale nie mam czasu na gadki o piłce. Czekam na chłopaka Debbie – mówił szybko i już chciał zamknąć drzwi kiedy Ibi przytrzymał je ręką i delikatnie się uśmiechnął.

- To właśnie ja nim jestem – odpowiedział. Pep stanął w drzwiach jak słup soli. Był zdziwiony. Szybko odstawiłam pieczeń na stół i wpuściłam Ibrahima, patrząc na swojego brata. Nic nie powiedział, tylko spojrzał na mnie dość dziwnie.

Ibi pocałował mnie w policzek i wręczył mi różę. Cristinie również dał różę i ucałował jej dłoń. Ale z niego dżentelmen.  Nie powiem, Afellay perfekcyjnie prezentował się w marynarce, czarnych dżinsach i lekko rozpiętej białej koszuli. Miałam aż ochotę się na niego rzucić! Wyglądał naprawdę czarująco i perfekcyjnie.

Przy stole usiadłam obok Pepa, lecz na wprost Ibrahima. Obok niego natomiast usiadła Cris, której wzrok mówił, że Ibi to facet marzeń. Uśmiechałam się delikatnie .

- No nakładajcie sobie – powiedziałam i jako pierwszy pieczeń wziął Pep, który po chwili zabrał głos.

- Debbie, jak mogłaś mi wcześniej o tym nie powiedzieć? Ibrahim to zawodnik Barcelony!

 - Wiem braciszku, ale co mogłam poradzić? Serce nie sługa – wzruszyłam ramionami i spojrzałam na mojego chłopaka, który uśmiechał się do mnie ciepło. Wiedziałam, że mam w nim oparcie.

- Masz rację – odchrząknął Pep – Ale…

- Pep, kochanie. Daj spokój. Są dorośli i nie zabronisz im niczego. Pasują do siebie idealnie – przerwała mu Cristina, patrząc na swojego męża. Jestem jej wdzięczna za wszystko. Po drugie, już drugi raz usłyszałam, że pasujemy do siebie z Ibrahimem…

- Dobra, już nic nie mówię. Ale jedno mnie trapi. Ibrahim, jesteś muzułmaninem, tak? – spytał mój brat i spojrzał wyczekująco na mojego chłopaka. On przytaknął i spojrzał niepewnie na mnie.

- Więc możesz mieć więcej żon niż jedna, prawda? – kontynuował Pep. Czy ja mówiłam, że on mnie czasem irytuje?

- Zgadza się. Ale nie będę miał. Kocham Debbie i tylko z nią pragnę być – odpowiedział pewnie Ibi. Spojrzał na mnie dumnie, a Pep już się na ten temat nie odezwał. Mi jak i Cristinie kamień spadł z serca. Nie spodziewałam się, że w dość miły sposób mój brat zareaguje na wieść, że chodzę z jednym z piłkarzy Barcelony. 

______

no i mamy szestnastkę :)

jeszcze 3 odcinki i epilog.

pozdrawiam :*