17.

- Było nie najgorzej – mruknęłam do Ibrahima, który pomagał mi posprzątać po kolacji. Zmywałam naczynia, a on je wycierał na sucho i układał do szafek.

- Było naprawdę dobrze! Spodziewałem się raczej morderstwa z jego strony – zaśmiał się i objął mnie od tyłu. Odwróciłam się do niego, by móc spojrzeć mu w oczy i musnęłam jego wargi.  Potem przytuliłam się do niego, trzymając swoje mokre ręce jak najdalej od jego wspaniałej marynarki, w której tak bosko wyglądał.

- Muszę przerwać ten idealny moment – powiedział i odsunął się delikatnie ode mnie- Za  cztery dni wylatuję do Holandii, na trzydniowe zgrupowanie.

Wypuściłam głośno powietrze i wróciłam do zmywania naczyń.  Rozstać się z nim na trzy dni?! Toż to nie możliwe będzie! Jak ja ledwo wytrzymuję jeden dzień bez niego.

- Wiesz, że to niewykonalne? – oznajmiłam mu i dałam talerz do przetarcia. Uśmiechnął się zniewalająco i odpowiedział, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę

*

Następnego ponurego z resztą ranka, musiałam być wcześniej na Camp Nou. Miałam poukładać alfabetycznie papiery zawodników. Zamknęłam się w swoim gabineciku i włączając radio, sortowałam dokumenty.

Mówili w radio o nadchodzących burzach. Na samo słowo ’burza’ dostaję gęsiej skórki. Te pioruny i błyskawice, są przerażające! A jeszcze Ibrahim miał lecieć do Holandii. No po prostu genialnie!

Po godzinie spędzonej w gabinecie wstałam z fotela i wyciągnęłam się. Postrzykało mi tam i ówdzie i zaniosłam papiery do Sandro, który podziękował mi za wykonanie pracy. Posłałam mu tylko uśmiech i wyszłam z pomieszczenia, udając się na murawę, gdzie zaczynał się właśnie trening chłopaków.

Usiadłam na jednym z miejsc rezerwowych i obserwowałam zabieganego Gerarda, który wciąż odpracowywał swoją karę za te fajerwerki na stadionie.

Nawet nie wiedziałam kiedy koło mnie zjawił się Ibrahim, który pocałował mnie w policzek na przywitanie. Od razu ten dzień stał się lepszy!

- Wiesz, że mają być burze w tym tygodniu? – spytałam się, patrząc w jego nieziemskie tęczówki.

- Obiło mi się coś o uszy – odpowiedział uśmiechnięty. Ja nie rozumiem, z czego on się tak cieszy?!

- Ale … - chciałam coś powiedzieć, lecz Ibi jak zwykle musiał mi przerwać.

- Żadnego ‘ale’. Musze lecieć i koniec kropka. Wracam na trening, a później idę z chłopakami na piwo – znów musnął mój policzek, a ja wstałam ze zrezygnowaniem i udałam się do domu.

Już zaczęło się jeszcze bardziej chmurzyć, kiedy włączałam swój jeden z ulubionych filmów. Wyjęłam z szafki popcorn i włączyłam płytę. Nic nie wskazywało na wielką burzę, tylko co najwyżej na ulewę.

Nie miałam co liczyć na towarzystwo swojego chłopaka, bo właśnie w tej chwili bawi się, żartuje i pije piwo ze swoimi kolegami z drużyny. Na Pique też nie mam co liczyć. Pewnie znowu przepadł ze swoją nowa dziewczyną, o której oczywiście nic nie wiem.

Westchnęłam głośno i zaczęłam wrażać się w ‘ Helikopter w ogniu’. Podziwiałam mojego ukochanego aktora Josha Hartnetta, kiedy za oknem błysnęło.

- Świetnie – mruknęłam pod nosem i wciąż starałam się skupić na filmie.

Grzmiało, padało i błyskało co rusz.  Wyłączyłam płytę. Na serio zaczęłam się bać. Jestem sama w wielkim domu. Przykryłam się jeszcze szczelniej kocem, jakby miał mnie ochronić przed wszystkim.

Nie wytrzymałam i wzięłam telefon do ręki. Wybrałam numer Ibrahima i na całe szczęście odebrał po drugim sygnale.

- Ibi, proszę cię. Przyjedź do mnie – powiedziałam od razu.

- Co się stało?- spytał z troską w głosie. Założę się, że właśnie zbierał swoje manatki z klubu.

- Boje się burzy – powiedziałam prawie szeptem – Przyjedź tu.

- Jasne już jadę – zaśmiał się i rozłączył.

Ja mu zaraz dam, śmiać się ze mnie i mojego strachu do burzy. Nie moja wina, że tak reaguję!

Położyłam telefon na stoliku obok kanapy i owinęłam się  znów kocem.

Nie musiałam długo na niego czekać. Po piętnastu minutach od mojego telefonu, wszedł do mojego domu ściągając mokra marynarkę. Zaraz, marynarkę?! Na pewno był klubie!

-  Chodź ty moja wariatko – powiedział i usiadł obok mnie, przytulając mnie do siebie.

Od razu zrobiło mi się lepiej, nie powiem.

- Jak można bać się burzy? – zaśmiał się. Spiorunowałam go wzrokiem.

- A można! – fuknęłam i odsunęłam się od niego.

-Oj no, przepraszam – ponownie zbliżył się do mnie i pocałował w czubek nosa.

- Jak się jest samą w domu, to się nawet boję pralki! – odpowiedziałam – Ja się od zawszę boję burz.

- Skoro się tak bardzo boisz własnego cienia, to może zamieszkamy razem? – zaproponował patrząc tymi swoimi czekoladowymi tęczówkami prosto w moje oczy.

Szczerze? Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć.

- Zaskoczyłeś mnie – wydukałam.

- Jak prawie zawsze – zaśmiał się

- Nie uważasz, że to trochę za wcześnie?

- Może trochę… - zaczął się zastanawiać.

Ja nie chciałam jeszcze z nim mieszkać. Owszem chciałam z nim być, ale nie wiem czy byłabym gotowa z nim zamieszkać. Nie ma co się spieszyć ze wspólnym pomieszkiwaniem.

- Rozumiem, że póki co to nie chcesz – skwitował lekko zasmucony.

I co ja miałam wtedy zrobić?

- Kocham cię, ale nie ma co się tak spieszyć z tym wszystkim – odpowiedziałam i pocałowałam go – Wyskoczyłeś mi z ta propozycją jak Filip z konopi, a ty oczekujesz natychmiastowej zgody? Taki rzeczy powinno się przemyśleć…

- Jasne, rozumiem – odpowiedział bez entuzjazmu. W gorącej wodzie kąpany, no jak Boga kocham!

- Niech zostanie póki co tak jak jest – położyłam rękę na jego torsie i wtuliłam się w niego.  Na kogoś takiego czekałam chyba całe swoje życie, ale nie chciałam się póki co już z niczym spieszyć. Dopiero co udało mi się w pokojowych warunkach przedstawić Ibiego mojemu bratu, jako oficjalnego chłopaka, a on wyskakuje mi ze wspólnym mieszkaniem. Szczerze? To boję się, jakby to było jakbyśmy razem zamieszkali. Każdy z nas ma swoje odrębne zwyczaje i trudno byłoby się do nich dostosować z dnia na dzień. Chciałam go jeszcze bardziej poznać, a to by nam obojgu wyszło  na dobre.

_____

no to do końca pozostało nam dwa odcinki + epilog!

po drugie primo : MAM BILETY NA MECZ POLSKA-URUGWAJ! <3

kocham swojego tatę <3

po trzecie primo, które się powtarza : trzy opowiadania sie piszą, dwa są napisane! + dwa jednoparty mam w zanadrzu ^^
p.s ja się chyba nie nauczę pisać długich notek :C

Do napisania :**