18.

Otworzyłam oczy i stwierdziłam, że jestem w salonie. Moja głowa leżała na czymś co się unosiło równomiernie i obejmowała mnie czyjaś ręka. Zdziwiłam się lekko  i uniosłam głowę. Zobaczyłam chyba najpiękniejszy  obrazek jaki mogłabym sobie wyobrazić. Śpiący Ibrahim wyglądał tak słodko. Odchrząknęłam i Ibi od razu się obudził. Wstałam z niego, by umożliwić mu to samo i potem tylko zobaczyłam jak kręci głową na wszystkie strony i masuje swój kark.

- Nie wyspałeś się – powiedziałam  i musnęłam jego usta.

- Porozciągam się na treningu i będzie dobrze. A spało mi się wyśmienicie, bo miałem ciebie blisko – odpowiedział i wpił się w moje usta.

- Kiedyś da się to zrobić – szepnęłam mu w ucho i poszłam do kuchni. Nie odwróciłam się  do niego, bo wiedziałam co jego twarz teraz wyraża. Miłe zaskoczenie.

W nocy miałam naprawdę  miły sen. Opowiadał on o  naszym wspólnym mieszkaniu w ogromnym domu! Mieliśmy trójkę dzieci i psa.

Dało mi to dużo do myślenia i powiedziałam Ibiemu to co powiedziałam.

- Że co?- spytał się, wchodząc za mną do kuchni.

- To co słyszałeś. Zamieszkamy ze sobą, ale jeszcze nie teraz – odpowiedziałam mu stojąc  plecami do niego. Wyjęłam chleb, masło i ser, by zrobić kanapki.

- Cholera, muszę iść na trening – mruknął i wyszedł szybko z mojego domu.

Nie musiałam się dzisiaj tym przejmować, bo sama miałam dzień wolny. Niby świeciło słońce, ale znów zbierało się na burzę. Było wyjątkowo duszno i miało tak pozostać przez najbliższe kilka dni. Westchnęłam, jak tylko przypomniałam sobie o locie Ibrahima do Holandii.

Kolejne dwa dni minęły nam na wspólnym towarzystwie. Ibi nie trenował tak jak i reszta zawodników. Mieli czas dla siebie i Afellay chciał spędzić ten czas ze mną przed wylotem do Holandii. Wciąż nie ulegał moim namowom, by nie leciał. Ale on kwitował to ‘ mus to mus’.

Na ostatni wieczór przed jego wylotem, będąc w salonie wpiłam się w jego usta i zaciągnęłam do swojego łóżka na piętro. Zamknęłam za sobą drzwi i wręcz rzuciłam go na łóżko. Nie powiem, bardzo tego chciałam!

- Nie – powiedział i oderwał się ode mnie. Spojrzałam na niego pytająco, kiedy usiadł na łóżku. – Jutro wyjeżdżam i chcę wiedzieć, że najlepsze jest jeszcze przede mną – zaśmiał się. Zbliżył się do mnie i musnął moje wargi.

Co ja mogłam? Po prostu się do niego przytuliłam i myślałam, jaki to on jest wspaniały.

*

- Chmury nad Barceloną*. Ibi to naprawdę źle znaczy – mówiłam mu, chcąc go wciąż przekonać do tego by został w Hiszpanii.  Położyłam rękę na jego torsie i przytuliłam się.

- Muszę lecieć i nic tego nie zmieni – szepnął mi w ucho i pocałował moje czoło. – Idź już. Zobaczymy się niedługo – tym razem musnął moje wargi i udał się do kontroli.

Westchnęłam tylko i wyszłam z terminalu, nie odwracając się w stronę Ibiego. Znając mnie to bym się rozpłakała, rzuciła na jego szyję i nie wypuściła go. Cała ja.

Wsiadłam do taksówki kiedy zaczęło lać jak z cebra. Po mniej więcej półgodzinnej jeździe, zapłaciłam kierowcy i wybiegłam w stronę swojego domu. Wzięłam głęboki wdech i wydech jak tylko zamknęłam drzwi. Ściągnęłam mokre rzeczy i przebrałam się w suche. No tak fatalnej pogody już dawno nie było!

Zrobiłam pranie oraz je powiesiłam w łazience na linkach kiedy z włączonego telewizora zaczęła lecieć transmisja na żywo. Usłyszałam tylko o jakieś katastrofie lotniczej. Zbiegłam na dół i podgłośniłam odbiornik.

- Niespełna pół godziny temu, samolot lecący z Barcelony do Amsterdamu rozbił się. Piloci i pasażerowie nie żyją. Prawdopodobnie przyczyną katastrofy były złe warunki pogodowe.

Serce zaczęło mi mocniej bić. Barcelona, Amsterdam, katastrofa. Te trzy słowa kołatały mi się w głowie. Do moich oczu zaczęły napływać  łzy. Ibi nie żyje! Miałam jednak cichą nadzieję, że nie było go w tym samolocie, że jednak żyje. Zaczęłam wybierać jego numer i dzwonić jak oszalała. Cały czas włączała się poczta głosowa.  Wybiegłam z domu jedynie w krótkich spodenkach i koszulce na ramiączkach. Zapukałam w drzwi Gerarda, który otworzył je lekko zaspany.

- Ibi nie żyje – zaczęłam panikować i płakać. On momentalnie się obudził i zaprosił do środka.

- Jak to? – pytał, przejeżdżając ręką po zaspanej jeszcze twarzy.

- W wiadomościach mówili, że samolot lecący z Barcelony do Amsterdamu rozbił się i nikt tego nie przeżył – rozpłakałam się na dobre. Pique przytulił mnie i pocieszał słowami, że nie wolno mi tak myśleć. Że on na pewno żyje i może jednak nie wsiadł do tego felernego samolotu.

- Jak nie wsiadł, jak odprowadziłam go na lotnisko! Telefon ma wyłączony! – krzyknęłam i jeszcze mocniej wtuliłam się w koszulkę Pique, która robiła mu za piżamę. Uspokajał mnie gładząc delikatnie moje ramię.

- Na pewno nic mu nie jest – powtarzał.

Chciałabym być tak przekonana jak on. Czułam jak moje serce rozpadło się na milion kawałeczków. Ibi był jedyną osobą, którą tak kochałam, a teraz co?  Moje szczęście się chyba rozpadło. Wciąż zerkałam na ekran swojego telefonu, z nadzieją, że jednak zadzwoni i powie, że nic mu nie jest.

_____

* Chmury nad Barceloną, to tłumaczenie z hiszpańskiego na polski, adresu bloga 

została nam dziewiętnastka i epilog.... po zakończeniu tego opowiadania, wystartuję z Piazonem :)